Ontwapenend

Deze productie, samen met Pieter Tiddens, “is een onderzoek naar langdurige relaties. We noemen het ook wel de Trouwrevue.” De voorstelling ‘Zinloos Zuchten’ loopt al enkele jaren en is gebaseerd op de Portugese Saudade, een altijd maar verlangen waarbij je eigenlijk altijd moet zuchten. Haar project ‘Leven in het lied’, waarbij ze een keur aan Nederlandse artiesten de vraag stelt wat hun meest dierbare eigen lied is, is net verschenen in boekvorm met bijbehorende CD, waar zij zelf de gekozen liederen ten gehore brengt. Haar meest dierbare eigen lied is ‘Wegwaaien’, gebaseerd op het verlies van eerste echtgenoot Bert Klunder.

Hoe kom je er op om kleinkunstenaar te worden? Is dat een roeping, een ingeving? 

“Nou nee, niet echt. Ik zat op de lagere Montessorischool, waar ik een muziekjuf had die haar eigen liedjes schreef. Die werden op de weeksluiting uitgevoerd door de kinderen. In het begin was ik eigenlijk best wel bang en verlegen, durfde ik niet zo goed. Maar stapje voor stapje overwon ik mijn schroom en durfde ik steeds meer. Het was een lange weg voordat ik me echt vrij voelde op het podium. Ik ontwikkelde me langzaam maar wel zeker op het toneel en werd steeds meer mezelf. Nu, na al die jaren, gaat het me bijna makkelijk af, ben ik gewoon Mylou en hoef ik me niet verbergen, ook niet in een personage. Daarnaast vind ik het gewoon het leukst om liedjes te maken en natuurlijk ook om ze te laten horen.”

Mylou is een open persoonlijkheid, praat open en gemakkelijk, denkt na voor ze oprecht antwoordt, kijkt de gesprekspartner recht in de ogen en is een toegankelijk mens.

“Als kleinkunstenaar maak je kleine dingen groot en grote dingen klein”

Je bent in deze omgeving best bekend, maar hoe komt het dat het grote publiek je nog niet weet te vinden? Hoe komt dat? Dat ligt niet aan je werk zelf.

Mylou: “Ik denk dat dat komt omdat ik altijd met mijn werk bezig ben. Waarschijnlijk te weinig met mijn eigen promotie, ik ben niet van ‘Kijk mij nou toch eens!’. Ik ben altijd bezig met schrijven, componeren, je maakt als kleinkunstenaar de kleine dingen groot en de grote dingen klein. Maar ik klop mezelf niet op de borst, dat is mij eigenlijk vreemd. Tijdens mijn eerste huwelijk voelde ik me ook altijd een beetje de underdog, Bert was immers de regisseur. Hij zei wel eens over een acteur of actrice dat die er niet zou komen omdat ze geen verhaal hadden. Ja, en ik, die betrok dat natuurlijk ook op mezelf. Dat ontmoedigde me best wel eens.

Dan ging ik wel eens iets anders doen, waaronder bijvoorbeeld redactiewerk bij Sesamstraat. Best heel erg leuk, maar na een tijdje wist ik dat ik daar mijn pensioen niet zou gaan halen… Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Langzaam aan pakte ik mijn schrijven en componeren weer op. En na het overlijden van Bert heb ik ook weer een ontwikkeling doorgemaakt, als mens maar ook als artiest. Mijn meest dierbare eigen lied is ‘Wegwaaien’, waarvan ik een deel van de tekst had geschreven maar nog niet wist wat ik weg zou laten gaan waaien. ‘Niemand die wist dat het wegwaaien zou’ was het refrein. Toen ik een tijdje weer alleen was wist ik het; Bert en ik waaiden weg.”

Het resultaat is een kleinood van een lied. Het roept emoties op, geeft een inkijkje in het leven van hen samen en schept een innerlijk beeld.

Nominatie ‘Ze zijn weer thuis’

Mylou was genomineerd voor de Annie M.G. Schmidtprijs 2018 met het lied ‘Ze zijn weer thuis’. De prijs, een initiatief van Buma Cultuur en het Amsterdams Kleinkunst Festival, is een competitie voor het beste oorspronkelijke Nederlandstalige kleinkunstlied van het voorafgaande seizoen. Mylou verkeert in goed gezelschap: Youp van ’t Hek, Kirsten van Teijn, Wende Snijders, Marcel de Groot en het collectief Wiebe Kaspers, Syb van der Ploeg en Gé Reinders dongen mee naar de prijs. “Ja joh, hartstikke leuk en ook spannend. Ik ben wel eerder genomineerd geweest, maar heb hem helaas nog niet gewonnen. De concurrentie is groot, het zijn bekende mensen en (met een knipoog) ik ben bang dat die verdomde Wende Snijders het gaat winnen.” Mylou kreeg gelijk!

Broadway Den Hoorn 

Het Broadway Den Hoorn, een ‘huiskamer theaterfestival’ op Texel, speelt op 18, 19 en 20 mei. Gedurende deze drie avonden spelen ruim 120 cabaretiers, kunstenaars en muzikanten in ca. 30 theaters zo’n 90 voorstellingen. Mylou en Pieter Tiddens zijn dan ook van de partij en doen ook mee in De Nachtband in De Toegift in het centrum van ‘Broadway’, de afsluitende voorstelling van het festival.  “Dat heb ik eerder gedaan en wat is dat ontzettend leuk. De sfeer is heel ontspannen, het is lekker kleinschalig en er is voor iedereen wat wils. Ik heb er zin in!”

In de huwelijksboot

Onlangs trad Mylou in het huwelijk met Frénk van der Linden, Haarlem’s duurzaamheidsambassadeur en gelouterd journalist, interviewer en sinds enkele jaren ook documentairemaker. Een bijzonder koppel dat ook samen op de planken staat in de voorstelling Frénk en Frencken. Op de boekenkast staan twee trouwfoto’s, waarop beiden stralen.

“Frénk zei tegen mij, ik heb een mooie jurk gezien voor je, die moest je maar gaan halen. Ik schrok daarvan, dacht van als ik hem niet mooi vind, dan moet ik het misschien wel uitmaken. Ik ging kijken, en hij was gewoon echt prachtig.” De jurk is te zien op de cover van haar boek ‘Leven in het Lied’.

Het was een prachtig, open gesprek. Mylou is als haar liedjes; open, gevoelig, kwetsbaar, integer en van hoge kwaliteit. We gunnen haar natuurlijk veel succes. Aan de kwaliteit van haar werk kan het niet liggen.

Kijkt u verder op de website: http://myloufrencken.nl

Of type in YouTube haar naam in.

Onno van Middelkoop
Tekst & foto's