Gebruikerswaardering: 5 / 5
Column door Fred van Assendelft - NLMagazine/Columns - Mijn ouders besloten te verhuizen toen ik naar de hbs ging. Van een arbeiderswoning met twee slaapkamers had vooral mijn moeder, haar zinnen gezet op een middenstandswoning, waar mijn zus en ik een eigen kamer konden krijgen.
Beide woningen waren in de Rivierenbuurt in Amsterdam, maar het nieuwe huis was duidelijk meer op stand en daar ging het om. De woning was groter, maar vooral het niveau van de straat speelde een grote rol. Woonden we eerst naast Arie, de snelste stratenmaker van Amsterdam, nu kregen we buren die een vleugel in huis hadden en bepaald netter spraken dan Arie.
Er was één probleem: de huur was aanmerkelijk hoger dan voorheen en omdat mijn vader geen topbaan had, moest er een oplossing worden bedacht.
De oplossing kwam van Mevrouw Van der Jagt, een vriendin van mijn moeder: “Waarom neem je geen student in huis, je hebt toch een zolderkamer ?”
Daar moest even over worden nagedacht, maar na een paar nachtjes slapen werd door mijn ouders besloten dat op de zolderkamer, waar ook een wastafel was, een mannelijke student gehuisvest kon worden. Meisjes gaven problemen met het ontbreken van een toilet, maar een jongen ‘redt zich wel’, was het idee. Die zou dan ƒ 45,- per maand huur moeten betalen en dan kwamen mijn ouders elke maand precies rond.
Mevrouw Van der Jagt had een keurige kennissenkring met studerende Christelijk-Gereformeerde-jongens die natuurlijk aan de VU studeerden en er kwamen direct al een paar op bezoek. De eerste viel af, want die vroeg of zijn verloofde af en toe op bezoek zou mogen komen.
“Er staat in het zolderkamertje een tafel en een stoel en een bed en waar ga je dan met je verloofde zitten ?” vroeg mijn vader en zonder het antwoord af te wachten meldde hij dat hij daar geen verantwoording voor kon nemen.
Student nummer twee kwam en werd goedgekeurd. Hij accepteerde de kamer en is daar jarenlang gebleven. Het financiële probleem was opgelost en we konden op stand gaan wonen.
