023 Haarlem Column Natascha Beets - Gisteren fietste ik langzaam door het park en mijn hondje mocht lekker los achter me aanlopen. Ik fietste niet hard en hield goed in de gaten of ik geen wandelaars in de weg zat en wat mijn hond deed zodat ik zijn poep op kon ruimen als nodig.
023 Haarlem Column Natascha Beets - Gisteren fietste ik langzaam door het park en mijn hondje mocht lekker los achter me aanlopen. Ik fietste niet hard en hield goed in de gaten of ik geen wandelaars in de weg zat en wat mijn hond deed zodat ik zijn poep op kon ruimen als nodig.
Tenminste, dat was mijn idee van de werkelijkheid van het moment. Mijn verbazing was dus groot toen er een dame tegen me begon te tieren dat het toch godgeklaagd was. Wat haar dwars zat was dat ik op de fiets zat en mijn hond er achter aan moest lopen. Ze was echt ontzettend kwaad, in haar ogen deed ik aan dierenmishandeling.
Mijn eerste reactie was boosheid. Wat wist dat mens van mij? Misschien had ik wel blaren op mijn voeten of een rugblessure? En gunde ik mijn hond toch zijn uitje. Ze wist ook niet dat ik al eerder een uur met hem had gelopen, balletjes had gegooid, hij een lekker kluifje op had en gezellig mee mocht naar een afspraak. Het rondje door het park was een extra leuk loopje voor hem zodat hij niet heel de tijd in het fietsmandje hoefde te zitten. Deze dame was boos door haar eigen kijk op de situatie en dat zou ik haar wel even gaan vertellen…..
Ik besloot echter door te fietsen, even diep en rustig te ademen en te kijken naar de nog groene natuur om me heen. Daarna bedacht ik me hoe triest dat oordelen eigenlijk is. Buddha zei het al, van oordelen word je niet gelukkig. Die dame verpest met haar agressie namelijk niet alleen mijn moment maar ook dat van zichzelf. Jammer toch? Het was tenslotte een mooie dag.
En dat is precies wat oordelen is. Jouw idee van de werkelijkheid, jouw projectie. Mensen afwijzen of kwaad worden omdat dingen niet stroken met jouw ideeën. Ieder mens heeft zijn eigen waarheid en zo lang je niet het hele verhaal kent is het beter om je ‘mind’ en je houding open te houden. Niet oordelen geeft innerlijke rust en daarmee vergroot je je levensgeluk.
Hoe doe je dat dan?
Tijdens mijn readingopleiding werd me verteld dat ik een zeer heldere reader was (=aura’s waarnemen) maar dat ik snel plaatjes voor handen had om het beeld mee in te kleuren. En dat is niet de bedoeling omdat de reading moet gaan over de cliënt en niet over mij. Ik heb mezelf toen geoefend door bij ieder oordeel keihard “STOP!” te roepen in mezelf. Dus zag ik een vrouw met een leuk rokje, maar jammer van die laarzen, dan riep ik STOP!, daar zit een vrouw. Punt! Of een man met een hele grote neus, STOP!, daar loopt een man, punt! Zo deed ik dat heel bewust met ieder oordeel wat in me opkwam.
En op een dag stond ik bij een tramhalte en was het stil. Ik dacht helemaal niets meer over de mensen om me heen. Het was rustig in mijn hoofd en dat was me daar toch lekker en bevrijdend! Door deze oefening te blijven herhalen ben ik niet alleen naar anderen maar ook milder naar mezelf geworden.
Een andere manier om opener te worden is door te mediteren. In meditatie leer je om gedachten en emoties waar te nemen en om je er niet mee te vereenzelvigen. Je komt bewuster in aanraking met je innerlijke waarnemer die alles van een afstandje kan bekijken en die weet dat je je niet druk hoeft te maken. Een moment later kan namelijk alles weer anders zijn!
Buddha had gelijk, van niet oordelen word je gelukkiger! Is er nou een hond mishandeld in het park, of niet? Wat denk jij?
Natasha Beets
