(door Henk Uildriks)
023 Haarlem Sport en Vrije Tijd - Hebben wij bij HFC standbeelden die omver getrokken moeten worden? Om daarna te dumpen in het Spaarne? Als je aan die gedachte jouw gemoed hebt toevertrouwd begin je als vanzelfsprekend bij de historie, bij de Bobo’s. Zoals onze oprichter, de erevoorzitters en alle overigen die aan de basis hebben gestaan of nog staan van het huidige HFC. Even langs de huidige meetlatnorm.
In mijn boekenkast heb ik ruimte gemaakt voor Pim Mulier. Voluit en in brons. Gekregen bij mijn afscheid als voorzitter van de Societé Pim Mulier. Steunend op zijn parapluie heeft hij zijn rechter arm geheven, de handschoen in de vuist geklemd. Die arm doet mij denken aan Tommie Smith en John Carlos in 1968. Tijdens de Olympische Spelen in Mexico staken zij, op het erepodium, de arm omhoog en balden hun vuist als protest tegen het racisme in Amerika. Zij hadden de zwarte handschoen aan. De beroemde Spelen waar Dick Fosbury goud won door als eerste rugwaarts over de hoogspringbalk te gaan. De Spelen waar door de ijle lucht Bob Beamon de zandbak uitsprong naar 8 meter en 90 centimeter. (Stand)beelden in mijn geheugen gegrift.
Met zijn borstbeeld fleurt Pim Mulier ons clubhuis op. Niet alleen als oprichter, maar vooral ook als grondlegger van de moderne sportbeoefening in Nederland. Het zou mij niet verbazen als de ijdele Pim er zelf voor heeft geposeerd. Regelmatig wordt Pim bij feestjes betrokken en door de feestgangers met versierselen getooid. Ongetwijfeld zou hij op dit moment aangekleed zijn met een oranje EK-shawl en dito hoed. Maar sprak Pim wel de waarheid? Richtte hij HFC daadwerkelijk op 15 september 1879 op? En wat deed Pim in Indie? Ik bezit nog prachtige tekeningen van hem uit die tijd. Schetsen van half ontblote inboorlingen. Ik blijf geloven in Pim, want tenslotte maakt mythe ook deel uit van de werkelijkheid. In het nieuwe clubhuis moet Pim Mulier verbeeld blijven. Pim discrimineerde niet.
Karel Lotsy startte als jongeling bij Ajax Leiden, vertrok naar DFC in Dordrecht en maakte furore bij HFC. Hij is de grondlegger van onze traditionele Nieuwjaarswedstrijd tegen de Oud Internationals. Karel was even ijdel als Pim, zodanig dat hij zichzelf tot erevoorzitter benoemd zou kunnen hebben. Tijdens de oorlog heeft Karel het als (K)NVB-voorzitter zwaar te verduren gehad. Hij werd ten onrechte voor zijn gedrag bekritiseerd. Naderhand is hij volledig gerehabiliteerd. Karel discrimineerde niet. Zijn borstbeeld moet terug bij de KNVB in Zeist en bij NOC*NSF op Papendal.
Erevoorzitter Piet van Houten ging in zijn nadagen, toen de coachbank van HFC hem niet meer hield, naar het betaalde voetbal bij Haarlem. Ook daar maakte hij na de wedstrijd de scheidsrechter ondubbelzinnig duidelijk welke foute beslissingen die had genomen. Dat deed Piet zonder aanzien des persoons. Voorts bepaalde Piet van Houten de politiek in Haarlem. Zijn portret stutte het Haarlemse Stadhuis. Piet discrimineerde niet, wel selecteerde hij de spelers voor HFC 1.
En dan nu erevoorzitter Hugo Bettink. Op Karel na doet hij qua lengte niet voor zijn voorgangers onder. Hugo heeft zo lang doorgevoetbald dat hij de doorstroming van jeugdigen onbewust blokkeerde. Zonder aanzien des persoons. Hugo discrimineert niet. Ondertussen zet hij zich nog steeds daadkrachtig en op vele terreinen voor HFC in. Inschattend meer dan zijn drie voorgangers gezamenlijk. Dat beeld komt in onze jubileumboeken volledig tot zijn recht. En blijft overeind.
Kortom, geen beeldenstorm bij de Koninklijke HFC. Ik hoop dat in ons nieuwe clubhuis ruimte is voor een nieuw beeld. Of beelden. Beelden die de inspanningen weergeven van allen die al 141 jaar HFC overeind houden. Enthousiastelingen die ieder op zijn of haar wijze de club runnen, vrijwillig, maar niet vrijblijvend en zonder aanzien des persoons. Geïnfecteerd met het HFC-virus. Zonder te balloteren, want balloteren riekt naar discrimineren. Gelukkig is de vraag “Wat doen jouw ouders” vervangen door “Wat gaan jouw ouders doen”. Het beeld van de vrijwilliger dus.
