Wat een wangedrocht met acht extra landen waardoor het toernooi werd wat het was; een toernooi zonder hoogstandjes met waardeloos voetbal zonder spanning en uiterst saai.
Wat een wangedrocht met acht extra landen waardoor het toernooi werd wat het was; een toernooi zonder hoogstandjes met waardeloos voetbal zonder spanning en uiterst saai.
Gelukkig waren we er niet bij. Gelukkig wordt er nu door de UEFA gestudeerd op een toernooi met 55 landen. Laten we hopen dat dit er komt; kunnen wij ook weer eens winnen, van Gibraltar bijvoorbeeld. De finale was verschrikkelijk, een belediging voor het voetbal. Hoeveel mensen zouden er van in slaap gevallen zijn? Dramatisch vond ik het!
Toch was het een schitterend sportweekend.
Murray en Williams winnen Wimbledon. En wat heeft Nederland van zijn sporters genoten. Want winnaars zijn we gelukkig wel, wij Nederlanders. In een weekend op weg naar de Olympische Spelen in Rio verslaan onze volleybaldames angsttegenstander Rusland op fraaie wijze.
Max Verstappen verbaast de hele wereld weer met een podiumplaats op Silverstone en je kunt ervan uitgaan dat hij heel snel wereldkampioen wordt.
En wat hebben we genoten van twee topevenementen. Hoe schoon, letterlijk en figuurlijk was niet het atletiektoernooi om de Europese titels in Amsterdam. Schone atleten, geen rellen, volle stadions met schitterend publiek, uitstekend georganiseerd en fabuleus in beeld gebracht. Beelden die overigens de hele wereld overgingen en prachtreclame maakten voor Amsterdam en Nederland.
En dan de sport met schitterende Nederlandse prestaties. Vier keer goud, een keer zilver en tweemaal brons. Nederland is een sprintland geworden. Wat is het genieten van Dafne Schippers, Churandy Martina en de verschillende estafetteploegen waarbij de ‘4 x 100 dames’ een record bijeen liepen waar de concurrentie over de hele wereld slapeloze nachten van heeft. Heerlijke sport, je werd er trots van door te kijken.
Maar ik zit bijna dag en nacht voor de televisie in mijn voetballoze zomertijd. Gelukkig is er de ronde van Frankrijk. Tennissers staan drie uur op de baan en raken 15 minuten een bal en voetballers voorkomen alleen maar balverlies en verstoppen zich, op alle sporters kun je aanmerkingen maken.
Maar de wielrenners, zij zitten vijf uur op de fiets en werken, werken en werken. In 35 graden en in ijsdouches met hagelstenen zo groot als golfballen.
Wat een topsport en als dan Nederlanders een rol spelen, blijf ik niet op mijn stoel zitten. Ik ren door de kamer alsof ik een voetbalwedstrijd coach. Mijn adrenaline jaagt net als dat van mijn helden. Want helden zijn het. Bauke Mollema, die het lef heeft om in die hagelbui de Koning, Chris Froome aan te vallen.
Kelderman die keihard is gevallen, Clement waarvoor de jaren niet tellen en die nu zelfs met de klimmers meekan, Ten Dam die de Don Giovanni blijft, Wout Poels, de klassieker winnaar en eerste adjudant van Koning Froome, Slagter in zijn leerjaar, Van Baarle, knecht die kan winnen, Curvers, altijd rijden voor een ander, Langeveld nooit down under, Lindeman man van toekomst, Roosen en Sinkeldam, de harde werkers, Timmer de tacticus in de sprint en Groenewegen Nederlands nieuwe sprintwonder. Helden zijn het. Helden van de weg. Om ongelooflijk trots op te zijn. En dat ben ik……………
Zeker op Tom Dumoulin voor de mooiste tijdrit bergop die ik ooit heb gezien. Hij had niet eens gemerkt dat het hagelde.
Tom is de nieuwe KONING van de weg! Bravo…….
